Θα ήθελα πολύ να το διαβάσετε όλοι αυτό. Αφορά όλους μας.

Με αφορμή την έκθεση αυτοδίδακτων ζωγράφων που έγινε χτες θα ήθελα να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου που επεκτείνονται στην καθημερινότητα όλων μας.

Βλέποντας λοιπόν όλους αυτούς τους πίνακες ανθρώπων που δεν γνώριζα και ανθρώπων που γνώριζα αλλά δεν ήξερα ότι ασχολούνταν με την ζωγραφική σκεφτόμουν πόσοι απ αυτούς είχαν πραγματικό ταλέντο που δεν αξιοποίησαν είτε γιατί δεν το αντελήφθηκαν έγκαιρα, είτε γιατί δεν θεώρησε η οικογένεια τους ότι ήταν κάτι αξιόλογο που θα μπορούσαν να σπουδάσουν και να το ασκήσουν σαν επάγγελμα, είτε γιατί δεν είχαν το θάρρος να πουν θέλω να γίνω αυτό...σε μια κοινωνία που κατευθύνει, σε μια κοινωνία κοντόφθαλμη, σε μια κοινωνία που όταν δεν ακολουθείς την μάζα ακόμα και στο θέμα των σπουδών, η θα είσαι στο περιθώριο η θα γίνεις επίκεντρο σχολιασμού. Είναι άραγε τελικά τόσο σημαντικό το δίπλωμα όσον αφορά την τέχνη η μήπως το ταλέντο, η φαντασία, η αγάπη, η όρεξη η σωστή προβολή; Παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια τόσο γκαλερί  όσο και Μουσεία του εξωτερικού επενδύουν πάνω στους λεγόμενους «αυτοδίδακτους» ζωγράφους. Θεωρώ ότι η λέξη «αυτοδίδακτος» είναι λίγο παραπλανητική. Όλοι έχουν παρακολουθήσει μαθήματα τεχνικών ζωγραφικής επομένως αυτοδίδακτοι δεν είναι...Όταν κάποιος συλλέκτης επενδύει σε ένα πίνακα εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι ο ζωγράφος να προχωρεί ουτως ώστε η αξία της δουλειάς του να ανεβαίνει. Άρα θεωρώ ότι αν κάποιος αυτοδίδακτος βρίσκεται σε εκθέσεις στο εξωτερικό και εσωτερικό,  μουσεία κλπ είναι πολύ καλύτερος απο ένα σπουδασμένο που απλά κάνει κάποιες εκθέσεις σποραδικά και εντός Κύπρου.

Το ίδιο βλέπω να συμβαίνει και με την μουσική. Υπάρχουν άνθρωποι ταλαντούχοι που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να προχωρήσουν γιατί δεν σπούδασαν ενώ άλλοι που σπούδασαν μουσική αρκούνται στο να είναι καθηγητές σε κάποιο σχολείο. Γιατί; Γιατί πρέπει να πνίγομε τα ταλέντα γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι που δημιούργησαν τα δικά τους κυκλώματα;

Ας πάμε και στους συγγραφείς...συγγραφέας δεν γίνεσαι...γεννιέσαι...δεν γίνεσαι ούτε αν είσαι φιλόλογος ούτε αν σπούδασες δημιουργική γραφή που εν πάση περιπτώση δεν υπήρχε σαν σπουδή στον καιρό τον δικό μου. Γεννιέσαι και μαθαίνεις τις τεχνικές διαβάζοντας μόνος σου η με κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που μπορεί να σου δώσουν οι πιο έμπειροι. Απ’ εκεί και πέρα εξαρτάται πόσο θα προβάλεις την δουλειά σου και ποια θα είναι η ανταπόκριση του κοινού....μια ανταπόκριση πολύ πιο δύσκολη προς ένα βιβλίο απ’ ότι ένα πίνακα η ένα μουσικό κομμάτι.

Όμως όλα αυτά κάνουν τους ανθρώπους που ασχολούνται ευτυχισμένους...γιατί;...γιατί γι αυτό το πράγμα γεννήθηκαν, γιατί κάποιοι αναγκάστηκαν να σπουδάσουν κάτι άλλο και πολλοί αναγκάστηκαν να δουλεύουν και σε άλλο τομέα απ αυτόν που σπούδασαν για να μπορέσουν να ζήσουν. Αρα στο τέλος της μέρας γιατί να μην σπούδαζαν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν;;;

Που θέλω να καταλήξω; Μην βάζετε ταμπέλες στους ανθρώπους...ασχολειθείτε ο καθένας με τα δικά του και αφήστε τους άλλους να εκφραστούν και να δουλέψουν σε αυτό που τους αρέσει...αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν αυτό που θέλουν...μην κλείνετε σε κανένα τον δρόμο και δώστε όσοι μπορείτε ευκαιρίες...μόνο έτσι ανθίζουν οι κήποι...όταν τους ποτίζεις...μόνο έτσι δημιουργείται μια υγιής κοινωνία...κάνετε αυτό που σας ευχαριστεί χωρίς φόβο και αναστολές και ζήστε ευτυχισμένοι....όταν το θέλεις πολύ όχι μόνο γίνεται αλλά μεγαλώνει κιόλας...μην σπαταλήσετε την ζωή σας μέσα στην δυστυχία στα έπρεπε, στα δεν έκανα και στα γιατί...

Ευχαριστώ όσους είχαν την υπομονή να διαβάσουν αυτό το κείμενο...

Εύχομαι μια νέα ζωή σε όλους...

Αμαλία Πικρίδου Λούκα