Η ΚΡΑΥΓΗ.

ΟΥΤΟΠΟΙΙΑ

 ...με άγγιξες....στο μυαλό, στη ψυχή, στο σώμα...και γέμισε η φύση γύρω μου χρώματα, γέμισε ενέργεια, γέμισε ζωή...φως...ένα σύμπαν αλλιώτικο από αυτό που ζούσα...το γκρίζο, το μουντό, το ματωμένο, το τόσο άρρωστο...επουλώθηκαν οι πληγές και χάθηκαν οι σκιές...ένιωσα το αίμα να τρέχει ζεστό στις φλέβες μου...σαν κάτι θεϊκό...μια παράξενη αίσθηση τόσο γλυκιά που δεν μπορούσα να την ελέγξω...τόσο απόκοσμη...τόσο αισθησιακή...ένα ναρκωτικό που έλεγχε όλο μου το είναι...

...και μια μόνο στιγμή ήταν αρκετή...μέσα σε μια στιγμή μόνο τα πήρες όλα πίσω...και έπεσα πάλι...έπεσα στο κενό....ένα κενό απύθμενο...σκοτεινό...σε άγνωστα τρομαχτικά μονοπάτια της ψυχής...χάθηκα στο δαίδαλο του λαβύρινθου του μυαλού μου...δεν υπήρχα πια....υπήρχε μόνο η εικόνα μου...για τους άλλους... αυτούς που δεν έβλεπαν...που δεν τους ενδιέφερε ποτέ να δουν...έκλεισα πια την ψυχή μου σε ένα μικρό κουτάκι...ότι απέμεινε από το τρυφερό αγνό κομμάτι της...εκείνο το μικρό ευτυχισμένο κοριτσάκι που ήθελε να ρουφήξει την ζωή σαν νέκταρ....να σε κρατά από το χέρι και να τρέχει στους αγρούς , τους γεμάτους αγριολούλουδα και να γελάει...να γελάει ανέμελα...χάθηκε και αυτό...αυτό το κοριτσάκι που αποζητούσε το βλέμμα και το χαμόγελο σου....το ενδιαφέρον και την αγάπη σου....χάθηκαν όλα...χάθηκαν στο σκοτεινό τούνελ...διαλύθηκαν...έμειναν μόνο τα αστέρια...αυτά που λάμπουν κάθε βράδυ στον ουρανό....αυτό το πανέμορφο κέντημα της φύσης...ψυχές και αυτές στο σκότος...δάκρυα αγάπης στην άβυσσο...

ΑΜΑΛΙΑ ΠΙΚΡΙΔΟΥ ΛΟΥΚΑ
(ΑΠΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΚΡΑΥΓΗ")