ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. (ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ)

                                                   

Μια στιγμή μόνο...μόνο μια.... αν μπορούσες να δεις...να δεις τι έχει μέσα η ψυχή μου....να δεις το γαλάζιο του ουρανού...το τόσο καθάριο...το είχα ευχηθεί...δεν μπόρεσες όμως...δεν πρόλαβες...μέσα στην απέραντη βρωμιά...μέσα στο πυκνό σκοτάδι...δεν μπόρεσες...γέμισα τις χούφτες μου με το νερό της πηγής...εκείνης που θέλαμε να πάμε τόσο πολύ...κρυστάλλινο...καθρέφτης....και σε είδα μαζί μου....απέραντη ευτυχία....ένιωθα τόσο παιδί μαζί σου...αθώα...χαρούμενη...μια καθαρή αγνή ψυχή που άφηνε όλη την ζεστή ενέργεια του σύμπαντος να την διαπερνά...να την κατακλύζει...ένιωθα μια πρωτόγνωρη αίσθηση...ένιωθα την ανάγκη να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου...η καλύτερα να κουρνιάζω σαν μικρό απροστάτευτο παιδάκι...να νιώθω να αφήνομε γλυκά...να νιώθω πως δεν ήθελα να  τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή....η τόσο μαγική...η τόσο εξωπραγματική...ένας κόσμος λαμπερός...ένας κόσμος διαφορετικός...ένας κόσμος καθαρός, όμορφος, φωτεινός που πρόσφερε μια απόκοσμη αγαλλίαση...ένας κόσμος που δεν είχα ζήσει ποτέ προηγουμένως...γεμάτος αρώματα...παραμυθένιος...μοναδικός...

Και ήρθε μια μέρα που έφυγες...δεν πίστεψες...δεν μπορούσες να πιστέψεις αυτό που ένιωθα....δεν μπορούσες να δεις τη ψυχή μου...έμαθες στο σκοτάδι...στη λάσπη...στα ψέματα...έφυγες...έτσι απλά...και γέμισε η ψυχή μου πληγές....έτρεχε το αίμα σαν χιλιάδες ρυάκια μέσα σε αυτή....πόνεσα...ήταν αφόρητος ο πόνος...τον κράτησα μέσα μου...ακόμα και αυτόν δεν ήθελα να τον λερώσει η βρωμιά γύρω μου....έκλαιγα βουβά για αυτό που έφυγε...έκλαιγε βουβά η πονεμένη μου ψυχή...αυτή που σπάραξε....που ούρλιαξε από τον πόνο...αυτή που μάτωσε...αυτή που έσβησε...μαύρισε...έγινε σκοτεινή...άνοιξα τις χούφτες μου...το νερό ξανάπεσε στην πηγή...έπεσε και αυτό...χάθηκε...τόσο εύκολα...όπως χάθηκε η αγάπη...αυτή που σκότωσε  την ψυχή μου...