Κείμενο - Ο άγγελος.

                                                 

 Τον βρήκε κουκουλωμένο χαμένο στα σκεπάσματα. Τα κρατούσε σφικτά ακόμα και στον ύπνο του και τα ματάκια του ήταν πρησμένα από το κλάμα....έκλαιγε στον ύπνο του....δεν ακουγόταν αλλά τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στα ήδη υγρά μάγουλα του....του χάιδεψε τα μαλλιά...ανακατωμένα και ιδρωμένα από την αγωνία....Ξύπνα μωρό μου!.. ξύπνα!...του είπε ψιθυριστά....και αυτός έτρεχε....τον τραβούσαν...το κορμάκι του είχε ματώσει από τα αγκάθια που τον έγδερναν σαν λεπίδες....και πονούσε...πονούσε πολύ....και δεν υπήρχε κανένας να τον βοηθήσει....έβλεπε σκιές γύρω του....περνούσαν γρήγορα....αδιάφορα....φώναζε...κανείς δεν του έδινε σημασία....ακόμα και αν τον κοίταζαν ήταν σαν να μην υπήρχε...αόρατος....και μετά έπεφτε....δεν ήξερε τι ήταν...μια μαύρη τρύπα ...μια δύνη...άκουγε φωνές...προσπαθούσε να διακρίνει...τίποτα...και βρέθηκε σε ένα δωμάτιο μόνος....κρύωνε κι οι πληγές έκαιγαν...έκαιγαν πολύ....είχε μαζευτεί σε μια γωνιά και προσπαθούσε να γίνει ένα με αυτή....ένα με τον κρύο τοίχο που όμως ήταν και το μόνο πράγμα που τον άγγιζε εκείνη τη στιγμή...ακόμα και στον κρύο τοίχο αποζητούσε αυτή την ασφάλεια γιατί φοβόταν...φοβόταν πολύ...δεν υπήρχε καμιά ζεστή αγκαλιά να τον ζεστάνει...καμιά αγκαλιά να κουρνιάσει μέσα σε αυτή και να νιώσει σιγουριά, προστασία....τίποτα...το απόλυτο κενό...τα δάκρυα του έτρεχαν ασταμάτητα...δάκρυα καυτά... το μοναδικό σημάδι ζωής...και τότε κάτι ένιωσε....μια απαλή ζεστή αύρα να του χαϊδεύει το κορμί...και το κορμάκι του άρχισε να χαλαρώνει....αφέθηκε στην γλυκιά αίσθηση που τον είχε κυκλώσει...και ένιωσε ανάλαφρος....κοίταξε γύρω του και ήταν όλα φωτεινά...και τότε τον είδε...του χαμογελούσε...ήταν τυλιγμένος σε ένα θαμπό γαλάζιο φως...τον παρακολουθούσε καθώς έσκυψε να τον αγκαλιάσει...ένιωθε ευτυχισμένος....

Λυπάμαι!!! της είπε ο γιατρός...

Αμαλία Πικρίδου Λούκα